Jean, dziękuję Ci za świadectwo życia miłością, za nadzieję, za przypomnienie prawdy, że każdy z nas ma wyjątkową wartość i może być darem, za to że wyznaczyłeś nam kierunek. Chcę iść Twoimi śladami i coraz bardziej kochać. Jesteś dla mnie autorytetem, dajesz wiarę w to, że przemiana serca jest w każdej sytuacji możliwa, tak jak budowanie głębokich, budujących, autentycznych relacji, tak jak życie pełnią 🙂
Jean Vanier był filozofem, pisarzem, autorytetem moralno-religijnym. Założył międzynarodowe i międzywyznaniowe ruchy o charakterze wspólnoty: „L’Arche” oraz „Wiara i Światło”. Duchowość chrześcijańska przejawia się w nich w teologii codzienności. Chodzi o proste życie, wypełnianie swoich obowiązków w świadomości służby, odkrywanie swojego człowieczeństwa, otwieranie się na relacje. „Zwyczajne” chwile możemy wypełniać miłością a poprzez to odnajdować sens w codzienności i swoje szczęście. W centrum wspólnot są osoby z niepełnosprawnością intelektualną. Ci, których społeczeństwo często odrzuca i deprecjonuje okazują się nauczycielami wdzięczności, radości i autentycznego życia. 154 wspólnot „L’Arche” istnieje w 38 państwach oraz 1450 wspólnot „Wiary i Światła” w 85 krajach. Wszystko jest możliwe dla tego, który kocha.
Na stronie L’arche odnajdujemy wartości, jakie przyświecają wspólnocie, te zgodnie z którymi żył Jean Vanier, które potwierdzał swoją postawą, czynami:
- Nasze codzienne życie wypełniają: gościnność, szczera otwartość na przyjmowanie drugiego człowieka, świętowanie, kultywowanie tradycji, bycie razem i poczucie przynależności
- Znamy i cenimy wartość każdego, słuchamy siebie nawzajem, rozwijamy swoje talenty i dary oraz dzielimy się nimi z innymi
- Otwartość na wzajemne relacje – tworzymy więzi przyjaźni, które nas przemieniają i dają okazję by dawać i otrzymywać
- Wspólna Droga – przejmujemy się tym, jak nasze czyny wpływają na innych i uczymy się jak traktować innych w duchu jedności z uprzejmością i szacunkiem
- Pielęgnowanie naszych darów i stymulowanie wzrostu osobowego – wspieramy się nawzajem w procesie wzrastania i osiągania naszego pełnego potencjału
- Rola we wspólnocie – każdy ma swoją rolę we wspólnocie i współpracuje z innymi dla wspólnego dobra
- Wspólna duchowość/filozofia życia – W naszej codzienności dostrzegamy i odkrywamy duchowe znaczenie oraz zastanawiamy się nad naszym wspólnym człowieczeństwem
- Życie Radością – jesteśmy radośni i dzielimy się radością
- Otwartość na kształtowanie bardziej ludzkiego społeczeństwa – dzielimy się wizją i filozofią L’Arche poza naszą wspólnotą i jesteśmy rzecznikami bardziej sprawiedliwego i ludzkiego społeczeństwa
„Mieszkając w Arce przez prawie 50 lat, odkryłem mądrość miłości i czułości, mądrość prostoty, mądrość dobroci i radości ukrytej w ludziach słabych i kruchych. Oni nauczyli mnie dużo więcej niż jakakolwiek książka. Pokazali mi moją własną słabość i pomogli ją zaakceptować”.
„Jeśli nie możemy uczynić nic wielkiego, niech nasze wspólnoty będą przynajmniej znakiem nadziei, dowodem, że miłość jest możliwa, że ludzie pochodzący z różnych środowisk mogą żyć razem w jedności, że nie jesteśmy skazani na życie wyznaczone przez nasze ograniczenia, że Jezus przyniósł wszystkim Dobrą Nowinę”.
„Pierwszym i podstawowym zadaniem Arki jest leczenie zranionych serc, leczenie owego ostrego bólu samotności, który izoluje i zamyka osobę w jej własnym świecie. Naszą rolą jest pomóc osobie, by odnalazła swoją wartość i zaufanie do siebie, w szczególności, by mogła dokonać przejścia od uznania swojej wartości do obdarzenia zaufaniem siebie samej. To oznacza znalezienie celu życia. Jak można dokonać tego przejścia?”
„W Arce zacząłem się uczyć, jak żyć sercem. Krok po kroku ludzie słabi i bezsilni pomogli mi zaakceptować moje własne ubóstwo, stać się pełniejszym człowiekiem i wzrastać w wewnętrznym scaleniu”.
„Wiecie, ludzie upośledzeni, najgłębiej upośledzeni, nie proszą o pieniądze. Nie wiedzieliby co z nimi zrobić. Nie domagają się wiedzy. Ich możliwości rozumienia i poznawania są bardzo ograniczone. Nie domagają się pracy, ani ważnego miejsca we wspólnocie. Pytają się tylko o jedno: „Czy mnie kochasz?” Taka osoba prosi o więź, o spojrzenie, uśmiech. Spojrzenie, które powie: jesteś dla mnie ważny, jesteś piękny i kocham cię. Ci ludzie, którzy proszą tylko o miłość, mają wielką moc, moc tych, którzy są całkowicie niemocni. Budzą SERCE.”
Twoja droga 