„Poznaj samego siebie”

„Poznaj samego siebie, a stanie przed Tobą otworem cały świat”  mawiał Sokrates.

Czy Ty dobrze siebie znasz?

Możliwości poznania siebie są ograniczone. Nasz sposób myślenia obarczony jest błędami, wykorzystujemy różnego rodzaju mechanizmy obronne, żeby zachować pozytywny wizerunek siebie i dobre samopoczucie. Samopoznanie wiąże się z trudem, który część ludzi skutecznie zniechęca do pracy nad sobą.

Od czego zacząć?

Jeśli widzisz sens w rozwoju osobistym, zacznij od obserwacji, konfrontacji, nazywaj rzeczy po imieniu, stań w prawdzie o swoim życiu. Proponuję przyjrzeć się sobie w następujących obszarach:

• osobowość: jaki jest mój temperament? jakie są moje mocne i słabe strony? jakie cechy charakteru u mnie dominują, przejawiają się w zachowaniu? które cechy towarzyszą mi od dzieciństwa? nad którymi cechami chcę pracować?
• relacje z ludźmi: z kim lubię przebywać i dlaczego? co mi przeszkadza najbardziej w innych ludziach? dlaczego to jest dla mnie ważne? jak reaguję w sytuacjach społecznych? co podziwiam u innych? co mówią na mój temat przyjaciele?
• samotność: jak spędzam czas kiedy obok nie ma nikogo? jak się czuje sam(a) ze sobą? jakie myśli najczęściej przychodzą do mnie w ciszy, kiedy nie ma innych bodźców?
• umiejętności: jakie czynności przychodzą mi (prawie) bez wysiłku? czego najszybciej się uczę? co podziwiają we mnie inni? w jakich dziedzinach inni proszą mnie najczęściej o pomoc? co robię lepiej niż moi znajomi?
• zainteresowania: co sprawia mi przyjemność? co jest moją pasją? jakie zajęcia mnie nie nudzą?
• marzenia i cele: czego pragnę? za czym tęsknię? dla czego jestem gotowa(y) na poświęcenia?
• wartości: co jest dla mnie szczególnie ważne?
• relacja z Bogiem: co Bóg chce mi powiedzieć poprzez różne wydarzenia życia, poprzez innych ludzi, Słowo Boże?

Poznanie siebie w ujęciu psychologii obejmuje sferę fizyczną (ciało i jego reakcje), emocje, cechy osobowości, zachowanie (wybory i leżące za nimi motywacje), sposób myślenia oraz interpretacji rzeczywistości. Psychologia ma jednak swoje granice a ludzka egzystencja wymyka się wyjaśnieniom naukowym.

Całe bogactwo człowieka a więc również samego siebie można odkryć uwzględniając wymiar duchowy. Podczas pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w roku 1979 padły bardzo ważne słowa: „Bez Chrystusa człowiek nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie.” Bóg chce nam objawiać prawdę o nas samych. Poznawanie siebie z kolei sprawia, że duchowo rozwijamy się.

Kluczem do poznania siebie jest według mnie Słowo Boże. Interpretacja Pisma Świętego pod wpływem swoich emocji, przeżyć, czy przekonań może wzbudzić w nas wątpliwości i jeszcze więcej pytań. Dzieje się tak dlatego, że emocje i myśli nie są „drogowskazem”, nie dadzą nam wyjaśnienia i pokoju. Jest odwrotnie, to Pismo Święte pomaga nam zrozumieć nasze uczucia, reakcje, myśli, relacje z ludźmi. „Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4,12).

Brak zgody na swoją osobowość, wygląd, czy sytuację życiową jest źródłem cierpienia. Konfrontacja z tym co dla nas trudne, czego w sobie nie lubimy, może doprowadzić do rozpaczy, kiedy zmagamy się z tym sami. Jeśli zaprosimy Boga, będziemy odwoływać się do Jego Słowa i nauki, zobaczymy że pomimo słabości zostaliśmy obdarzeni godnością dzieci Bożych i nieskończoną miłością. O tym mówi nam cały świat stworzony: przyroda, ptaki, góry, morza, zmienność pogody, cykl narodzin, życia i umierania. Jesteśmy stworzeni na Jego podobieństwo. Mamy wolną wolę, jesteśmy twórczy, możemy przekazywać życie, dawać to, co dobre. O tym mówi nam Boże Słowo.

Kiedy poznajemy siebie, potrafimy oddzielić to co pochodzi z naszego wnętrza od tego, co narzuca nam świat. Jesteśmy coraz bardziej w zgodzie ze sobą. Poznanie siebie wiąże się z utrzymaniem kontaktu ze swoim życiem wewnętrznym i wolnością: „Poznacie prawdę a prawda Was wyzwoli” (J 8,32). Stanowi podstawę do nawiązywania relacji z Bogiem i innymi ludźmi. Inne korzyści z poznawania siebie to nauka miłości, akceptacja swojej osoby jako całości, otwieranie się na miłość innych ludzi, na głębokie, autentyczne relacje.

Zgoda na życie

Wzrost osobisty w kierunku Pełni (która jest w Bogu) to nasze podstawowe powołanie. W tym właśnie kształtuje się świętość. Thomas Merton podsumował to sformułowaniem: „dla mnie być świętym, to być sobą, problem uświęcenia i zbawienia jest w rzeczywistości problemem odnalezienia odpowiedzi na pytanie kim jestem i jakie jest moje prawdziwe ja”. Świętość to w ujęciu chrześcijańskim nie tyle naśladowanie innych, spełnianie dobrych uczynków, co kształtowanie całej naszej osoby na wzór Chrystusa. Świętość realizuje się na poziomie „być”.

Tylko przyjmując swoje życie, możemy być darem dla innych.

Mamy wszystko co jest potrzebne żeby kochać i przyjmować miłość. Czy rozpoznajemy to w sobie?

Reklama