Styl życia, to jak traktujemy nasze ciało, wpływa na nasz wygląd, samopoczucie. Dzięki dostępowi do informacji jesteśmy coraz bardziej świadomi jak dieta łączy się ze stanem zdrowia. Chcemy kontrolować to co jemy, mieć wpływ na swoje zdrowie, wygląd. Widzę to jako zjawisko pozytywne, świadczące o tym, że poszukujemy prawdy, że jesteśmy odpowiedzialni, dbamy o swoje ciało. Dlaczego dobre chęci mogą doprowadzić do choroby? Skąd się biorą zaburzenia odżywiania?
Zaburzenia odżywiania
Obsesyjne myśli o jedzeniu, poczucie winy, kompulsywne objadanie się, lęk… cierpienie. To sygnały świadczące, że relacja z jedzeniem odbiera nam życie w pełni. Psychologia dostarcza narzędzia diagnostyczne, opisując objawy świadczące o zaburzeniach odżywiania: Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) oraz International Classification of Diseases (ICD). W klasyfikacjach odnaleźć można choroby takie jak anoreksja, bulimia, zespół kompulsywnego objadania się, ortoreksja czy niespecyficzne zaburzenia odżywiania. Rozpoznanie nie zawsze jest łatwe, bo objawy mogą się zmieniać w czasie, mogą być powiązane z depresją, nerwicą natręctw, zespołami lękowymi. Sytuację jeszcze bardziej komplikuje fakt, że sposób odżywiania, chore myśli na temat jedzenia łączą się silnie ze stanem somatycznym. Ciało i Twoja psychika, dusza, tworzą sieć zależności przyczynowo-skutkowych, czyniąc trudnym odnalezienie źródła problemów. Istnieją czynniki, które wyzwalają objawy i sprzyjają ich rozwojowi. Mówi się dużo o wpływie stresu, ekstremalnych sytuacji, traumy. Początki mogą jednak przyjść niezauważone. Czasami o kierunku naszego życia decydują drobne wydarzenia: usłyszane złe słowo, błędna decyzja, małe kłamstwo…
Co może niepokoić?
- strach przed jedzeniem,
- nastrój zależny od jedzenia, wagi,
- oddalenie się od innych ludzi,
- myśli krążące wokół jedzenia,
- restrykcyjna dieta, bez odstępstw, bez zdrowych alternatyw,
- duże wahania wagi,
- świadome jedzenie produktów. które niszczą organizm.
Coś sprawia, że jedzenie/niejedzenie staje się formą ucieczki od życia, pocieszeniem, karą lub nagrodą. Przestało pełnić swoją pierwotną funkcję – odżywienie organizmu – zyskało nowe znaczenie służąc również do regulacji emocji, zdobywania poczucia kontroli, bezpieczeństwa.
Ja, ja i ja
Za niebezpieczne dla naszej psychiki, dla naszego życia, uważam zjawisko coraz większego koncentrowania się na sobie. Żyjemy w kulturze indywidualistycznej, gdzie interesy wspólnoty stoją z reguły za osobistymi. Egocentryzm otwiera drzwi dla postawy niezdrowego egoizmu. Im bardziej koncentrujemy się na sobie, tracimy z oczu innych ludzi, ich uczucia i potrzeby, tym bardziej zamykamy się na życie w pełni. Dbanie o nasz wygląd czy zdrowie może stać się nadrzędne wobec innych wartości. Sposób odżywiania może determinować nasze decyzje. Może stać się uzależnieniem.
Co robić?
Według mnie istotne jest to, jak czujesz się ze swoim ciałem, jak Twój sposób odżywiania wpływa na inne sfery życia, na relacje z ludźmi.
Czy Twój sposób odżywiania rodzi cierpienie fizyczne, psychiczne? Na ile Ci przeszkadza, czy czujesz że pomimo wielkiej motywacji trudno jest Ci zmienić nawyki? Odpowiednie nazwanie choroby może pomóc. Za wartościowe uważam stanięcie przed sobą w prawdzie, przyznanie się do problemu, do własnej słabości. Diagnoza może do tego służyć. Możesz skonsultować problem z kilkoma specjalistami, poszukać wsparcia wśród bliskich, czerpać z doświadczeń osób, które przechodziły podobną drogę. Każdy przypadek jest inny. Warto rozpoznać problem i poszukać rozwiązania, w które wierzysz.
Czego potrzebujesz? Powrotu do natury, jedzenia zgodnie z potrzebami ciała? Odzyskania sił fizycznych? Kontaktu ze swoim ciałem? Doświadczania wszystkich smaków życia (bez udziału kubków smakowych)?
Jaki styl żywienia będzie dla Ciebie najlepszy? Jak możesz zmienić nawyki myślenia i działania, które Tobie szkodzą? O tym chcę pisać.
Twoja droga 